Küçük Bir Mola

Bakanlıktaki yoğun günler beni o kadar çok yormuştu ki yerimden kıpırdamaya mecalim kalmamıştı. Bazen içimden “Keşke Anthony beni bakanlıkta çok yormasa” diye düşünmüyor değilim. Sanırım biraz rahatlamaya ihtiyacım var. Mutfağa gidip kendime çay aldıktan sonra kendimi koltuklardan birine attım. O kadar rahattı ki bütün yorgunluğumu almıştı. Yada ben öyle sanıyordum. Uzun zaman sonra sessizliğin ve sıcak bir bardak çayın eşliğinde keyif yapmak bana mini bir tatili anımsatmıştı, bu gerekten ihtiyacım olduğunu bir kez daha anlamıştım. Aradan biraz zaman geçmiş, iyice uykum gelmişti. Koltuğa kıvrılıp uyumaya çalıştım. Gözlerim bana oyun oynuyordu; ben kapatmaya çalıştıkça onlar bana meydan okuyordu. Fakat bu fazla uzun sürmemişti; sonunda uykuya dalmıştım. O kadar güzeldi ki izin verseler iki gün boyunca uyuyabilirdim.

Akrep ve yelkovanın yarışı devam ediyordu… Aradan zaman geçmiş, bin bir zorlukla kalkmıştım. Aslında bu mini tatili bırakmak istemiyordum, fakat yapmam gereken işler hep vardı; her zaman olduğu gibi. Yukarı çıkıp yüzümü yıkadıktan sonra üstüme bir tişört ve altına eşofman giyip tekrar koltuğa oturdum. Elime aldığım kumandayla mini tatilin devamını sürdürmeye planlıyordum. Aklımdan geçen düşünce bir anda bakanlıkta ki yoğun işleri çıkartmıştım fakat yanağıma duyduğum hafif bir dokunuşla başımı çevirdim. Bu Anthony’di; zaten başkası da olamazdı. Hafifçe yanağımdan öpüp 'Günaydın hayatım'' dedi ve konuşmaya başladı. Ben ise uykulu uykulu hala ona bakıyordum.

Kendimi hiç iyi hissetmiyordum. Sonunda dayanamayıp fenalaşmıştım. Anthony bana bakıp “Canım sen bugün dinlen.Birazdan şifacıyı da çağırırım, bir kontrol eder. Akşamki daveti de iptal ederim. Gitmesek de olur.” dedi. Gözlerimi aralayıp ona baktım ve ''Hayır hayatım. Ben iyiyim'' desemde sanırım inandıramamıştım onu. Masanın üstündeki suyu alıp içtikten sonra etrafına bakındı. Benim bu halim onu da üzmüştü. Onu endişeli görmek beni üzüyordu fakat sanırım içimde bulunduğum durum bu tedirginliğini körüklüyordu. Birkaç dakika sonra kapının çalmasıyla Anthony’nin telaş içerisinde kapıya yönelmesi bir oldu. Gelenin şifacı olduğunu tahmin ediyordum ve tahminim doğru çıkmıştı

Bayan Isabella yanıma yaklaşıp hafif bir şekilde gülümsedi. Bunu hiç anlamamıştım, hasta olan birinde komik olan ne olabilirdi ki? Sanırım Anthony’ide anlamamıştı ki merakla sormuştu olanı. Bayan Isabellanın sadece kolumun kırıldığını ciddi bir şeyimin olmadığını söylemesi üzerine biraz rahatlamıştı. Üzerimde ki ilgiden dolayı kendimi küçük bir kız gibi hissetmiştim. Büyük çantasını yeniden açarak içindeki bin bir çeşit malzemeyi kurcalayarak bana baktı. Beze sürdüğü merhem ve birkaç anlamadığım bitkinin karşımı ilacı koluma sürerek sardı. Bir süre dinlenmem gerektiğini ve kolumu kullanamayacağımı söylemişti. Ah tanrım bir merdivenin bu kadar iş açacağını kim tahmin edebilirdi ki? Kolum iyileşir iyileşmez asla topuklu ayakkabılarla merdivenden inmeyeceğim kanısına bir kez daha varmıştım. Anthony ise hala bana bakıyordu.

Şifacının söyledikleri Anthony'i azcıkda olsa rahatlatmıştı. Onu böyle mutsuz görmek beni dahada üzüyordu.Yüzümü buruşturup ona baktım. Biranda yerinden kalkıp hızlı adımlarla merdivenlere yürüyüp ayakkabılarımı eline aldı. Açıkçası ne yapacağını merak etmiştim. Ayakkabıları aldığı gibi mutfağa gitti ve ayakkabıları çöpe attı. Suratı hala asıktı ve bu benim hiç hoşuma gitmemişti. Yanıma oturup “Bir daha sana topuklu ayakkabılarla evin içinde yürümeyi yasaklıyorum Bella. Ya daha kötü bir şey olsaydı, ya… ya sana bir şey olsaydı.” dedi. Bunu söylerken konuşmakta zorlanmıştı. Kafasını başka tarafa çevirdi. Elimi çenesine götürüp bana bakmasını sağladım ve ona bakıp '' Seni dinlemediğim için üzgünüm. Ama ne olur asma suratını. Sadece kolum kırıldı. Kötü birşey değil.'' dedim ve dudağına küçük ve masum bir öpücük kondurdum. Hiç birşey onun kadar önemli değildi. Yattığım yerden kalkmak için doğruldum ama Anthony kalkmama izin vermiyordu. Bana bakıp ''Sana kalkmak yasak. Ne istiyorsan bana söyle ben getiriyim'' dedi ve gülümsedi.